Πρώτα η κρίση ξεκινά οικονομική, αργότερα γίνεται κοινωνική και στο τέλος μετατρέπεται σε περιβαλλοντική. Και το κυριότερο είναι ότι συνοδεύεται από μια υποταγή των ανθρώπινων αξίων, της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας προς μια
παγκόσμια αγορά που καθιστά πάλι τον άνθρωπο δούλο. Η πράσινη ανάπτυξη είναι μία προσωρινή διέξοδος, ώστε να καθυστερήσει τη σύγκρουση και έκρηξη. Οι οικονομικές λύσεις απέναντι σ’ αυτήν ανισορροπία είναι είτε, η κρατική παρέμβαση είτε όχι (αυτορύθμιση). Διαβάστε έξι παραγράφους που εξηγούν αυτό το, ‘γιατί’:
Ένα οικονομικό σύστημα στηρίζεται σε δυο πυλώνες: την παραγω-
γή και την κατανάλωση. Έχει αποδειχθεί από πολλούς οικονομολό-
γους ότι οι περισσότερες οικονομικές κρίσεις προέρχονται από κάποια
ανισορροπία ανάμεσα σ’ αυτούς τους δυο πυλώνες του οικονομικού
συστήματος, άσχετα με τα προερχόμενα προβλήματα στα ενδιάμεσα
στάδια, πχ., του εμπορίου, της μεταφοράς, της προσφοράς και ζήτησης,
του χρηματιστήριου, κτλ. Η ανισορροπία εκφράσθηκε προς το τέλος
του 19ο αιώνα και σε όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα, στις αναπτυγ-
μένες χώρες ως ένα πρόβλημα υπερπαραγωγής και σήμερα ως υποκα-
τανάλωσης. Η ισορροπία μπορεί να προέλθει μόνο με μια πραγματική
Δημοκρατία και εναρμονίζοντας την ανάπτυξη με την νέα έννοια της
αειφορίας. Δεν θα πούμε εδώ ότι η ανάπτυξη εξασφαλίζει αύξηση του
πλεονάσματος από την επένδυσή του στα μέσα παραγωγής: σε γη, σε
κτήρια, σε μηχανές, και σ’ έρευνα για τη δημιουργία νέας τεχνολογίας
και αυξάνει έτσι την παραγωγικότητα. Και ότι η κατανάλωση, χρειά-
ζεται χρήματα στα χέρια των καταναλωτών, δηλαδή, επαρκές εισόδη-
μα ώστε να μπορέσουν αυτοί να αγοράσουν τα προϊόντα της παρα-
γωγής. Αλλά θα πούμε ότι το παιγνίδι υπερπαραγωγής-υποκατανά-
λωσης παίζεται πλέον με τη ροή του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου
από τον παραγωγικό τομέα προς τον χρηματοοικονομικό τομέα, δηλα-
δή, προς τα χρηματιστήρια, προς τις τράπεζες, προς τα ακίνητα σαν
κερδοσκοπία-σπεκουλάρισμα (φούσκα). Ωστόσο το όλο σκηνικό φαί-
νεται να επηρεάζει συνάμα και το κοινωνικό και περιβαλλοντικό
πλαίσιο και η κρίση εκτός του ότι καθιστά τα άτομα αδιάφορα, ανε-
λεύθερα και να ενδιαφέρονται πλέον μόνο για την επιβίωση και ασφά-
λεια τα καθιστά και αδρανή να κατανοήσουν το πρόβλημα.
Μερικοί νεοκλασικοί οικονομολόγοι οι Κεϋνσιανοί, πιστεύουν
ότι, η κυβέρνηση πρέπει να παρεμβαίνει στο οικονομικό σύστημα για
να δώσει εργασία στους άνεργους ή υποαπασχολημένους εργάτες οι
οποίοι, με το αυξημένο εισόδημά τους, μπορούν να ενισχύσουν την
ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ 441
κατανάλωση και να επανέλθει έτσι η ισορροπία. Κάποιοι άλλοι, δεν
συμφωνούν μ’ αυτή την άποψη και πιστεύουν ότι το σύστημα παρα-
γωγής-κατανάλωσης είναι ένας αυτόματος μηχανισμός που από μόνος
του θα αυτό-διορθώνει συνεχώς οποιαδήποτε ανισορροπία. Με
κάποια μορφή του ≪νόμου του Σέϋ≫, πιστεύουν ότι το εισόδημα που
αποκτούν οι εργάτες στη παραγωγή των προϊόντων θα φτάσει για να
αγοράσουν τα προϊόντα αυτά. Μάλιστα κατακρίνουν τους πρώτους
ότι όλες οι προσπάθειες με διαφήμιση, μάρκετινγκ, πίστωση, κλπ., δεν
φτάνουν για να αυξηθεί η κατανάλωση αρκετά ώστε να επανέλθει η
ισορροπία μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης. Και πιστεύουν,
όπως γράφει και ο καθηγητής Τζέρρυ Γκουτενσβάγκερ ότι, ≪ώσπου η
κοινωνικό-περιβαλλοντική κρίση να φτάσει στον κοστολογικό ορίζο-
ντα του κεφαλαίου και της νεοκλασικής οικονομικής, μπορούν οι
φυσικές αλλαγές να είναι τόσο σημαντικές που το ανθρώπινο κόστος
προσαρμογής να υπερβαίνει τις οικονομικές δυνατότητες των περισ-
σότερων εθνικών συστημάτων, με όλα τα αισχρά αποτελέσματα …≫.
Στο σημείο αυτό προβάλλει ένα φιλοσοφικό ζήτημα με μεγάλη
έκταση. Είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει όλους τους σκεπτόμε-
νους ανθρώπους για πολλά χρόνια διότι γνωρίζουμε ότι, όταν οι
άνθρωποι ανακαλύψανε τους αρχαίους Έλληνες στη Αναγέννηση, δεν
ενδιαφέρθηκαν πολύ για το φιλοσοφικό πλαίσιο της επιστήμης. Με
μέσον το θέατρο, την αγορά, την παιδεία, κτ.λ., αυτό το αρχαίο πλαί-
σιο αναφερόταν στον ψυχικό κόσμο, στο συναίσθημα και στο ήθος ως
σημαντικές διαστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Η επιστήμη και η
αγορά (δημόσια) ήταν τότε μέρος της φιλοσοφίας. Η πράξη εντάσσο-
νταν στη θεωρια. Αυτό που είχε συλλάβει ο νους. Δεν προπορρεύο-
νταν ποτέ η πράξη που έψαχνε να βγάλει μιά νέα θεώρηση, όπως γίνο-
νταν στις αυτοκρατορίες, στις θεσμικές και στις παγκοσμοποιημένες
κοινωνίες.
Στο μεσαίωνα η θρησκεία αντικατέστησε την αρχαία φιλοσοφία
και από τη στιγμή που η θρησκεία αντικαταστάθηκε από την επιστή-
μη ως γνώση (κυρίως για τη φύση, αλλά όχι μόνο), πετάχτηκε η μόνη
επιζώσα πηγή για ηθικές αρχές. Ούτε οι θετικές επιστήμες (φυσικές
και κοινωνικές) και οι δεοντολογικές πλευρές των ούτε το καπιταλι-
στικό σύστημα εν γένει σήμερα προσφέρουν ηθικές αρχές. Επομένως,
ζούμε σήμερα σ’ ένα ηθικό κενό και ζούμε όχι μόνο σε μία χρόνια
οικονομική κρίση (της υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης) στις
αναπτυγμένες χώρες, αλλά και σε μια ηθική και συναισθηματική
κρίση που προέρχεται από ολόκληρο το κοινωνιο-φιλοσοφικό πλαί-
σιο που μας έχει επιβάλλει ο καινούργιος τρόπος διαβίωσης. Και εδώ
EYΣT. KOYTΣEPH, ΣYΓKPOYΣH ΔYO KOΣMΩN ΣTA BAΛKANIA: 442 H MAKEΔONIA
αναδύεται μια άλλη διάσταση αυτής της κοινωνικής κρίσης στο αν, ο
άνθρωπος εκμεταλλεύεται ορθολογικά τη φύση ή ληστρικά και έτσι
τελικά συντελεί στην κακοποίηση της.
Πολλοί από μας πιστεύουν ότι και να κάνει ο άνθρωπος, η φύση με
τους νόμους της, θα ξαναβρίσκει την ισορροπία της. Επομένως, ≪οι αλλα-
γές, η κακοποίηση που κάνει ο άνθρωπος στη φύση βλάπτουν μόνο τον
άνθρωπο. Συνεπώς, η περιβαλλοντική κρίση είναι μια κοινωνική κρίση≫,
υποστηρίζει ο Γκουτενσβάγκερ. Για τη νεοκλασική Οικο νομική η φύση
πότε θεωρείται ένας εξωγενής και πότε εσωγενής παράγων. Έτσι και η
νέα επιστήμη της Οικονομικής του Περιβάλλοντος ανάλογα περιστρέφε-
ται γύρω από το αν, η φύση είναι ≪μια βρύση και ένα καζανάκι≫ όπου,
ο άνθρωπος ανοίγει τη βρύση και παίρνει τις πρώτες ύλες και το από-
βλητα τα ρίχνει στο καζανάκι και από το ότι υπάρχει μόνο το καζανάκι
όπου ο άνθρωπος ανήκει κι’ αυτός σ’ αυτό μαζί με τους φυσικούς πόρους.
Δηλαδή με επιστημονικά λόγια, από τη μια μεριά μερικοί Περιβαλλο-
ντολόγοι προϋποθέτουν ότι, η φύση είναι ένα ανοιχτό σύστημα (για να
εξυπηρετήσουν τις προϋποθέσεις τους) ενώ το κάνουν κλειστό (δηλαδή
εσωτερικοποιούν τη φύση εφαρμόζοντας τα μαθηματικά της φυσικής
επιστήμης). Και από την άλλη μεριά, κάποιοι άλλοι προϋποθέτουν ότι η
κοινωνία ανήκει στη φύση και έτσι είναι ένα κλειστό σύστημα οπότε ο
άνθρωπος περιλαμβάνεται σ’ αυτό, δηλαδή, ότι οι ≪αιτιολογικές≫ σχέσεις
κρατάνε αιώνια (εφαρμόζοντας τα μαθηματικά), σ´αυτό το ανοιχτό
φυσικό σύστημα, δηλαδή, αλλάζουν οι σχέσεις, και οποιοδήποτε κανο-
νικότητες που παρουσιάζονται σήμερα μπορούν να αλλάξουν αύριο, εν
μέρη λόγω της εφαρμογής της ίδιας της επιστήμης.
Συνεπώς, η εξέλιξη των κρίσεων και των προσπαθειών να αντιμε-
τωπισθούν έχει χωρίσει τους οικονομολόγους σε δυο τάσεις. Η μια,
νεοφιλελεύθερη (συντηρητική) και κανονιστική (αυτορύθμιση και
φυσικοποίηση που είπαμε πριν), ακολουθώντας την αρχική νεοκλασι-
κή σχολή, υποστηρίζει ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να αφήσουν την ελεύ-
θερη αγορά να δουλεύει και να αντιμετωπίζονται οι κρίσεις με την
λιγότερη δυνατή παρέμβαση. Το πολύ-πολύ μπορούν να χειραγωγούν
το κόστος του χρήματος με το να τυπώνουν λιγότερα ή περισσότερα
χρήμα ή να αλλάζουν τα επιτόκια. Οι Κεϋνσιανοί από τη άλλη μεριά
με μια πιο ανθρωποκεντρική άποψη, πιστεύουν ότι η κυβέρνηση πρέ-
πει να παρεμβαίνει με δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή, με το να χει-
ραγωγούν τους φόρους και το κρατικό προϋπολογισμό για να μειώ-
σουν την ανεργία και να αυξάνουν την αγοραστική δύναμη του πλη-
θυσμού. Ωστόσο δεν λείπει και η ανάμεικτη τάση που προσαρμόζεται
ανάλογα. Αλλά το θἔμα είναι ποιά τάση κυβερνά.
ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ 443
Οι παραπάνω έξι παράγραφοι που γράφθηκαν το καλοκαίρι του 2008 επιβεβαιώθηκαν, όταν έγιναν πράξη μέχρι το τέλος του έτους. Όλα κατευθυνόμενα από κάποιο μυστήριο διευθυντήριο. Δείτε πως έκαναν χρήση τις δύο τάσεις, πρώτα μ᾽ εσωτερική ώθηση και μετά μ᾽ εξωτερική έλξη. Διότι μερικοί παγκόσμιοι ‘σοφοί’ είχαν προβλέψει από τον Ιανουάριο του 2008 το κλατάρισμα της παγκόσμιας οικονομικής ‘φούσκας’ και αυτό το εκμεταλλεύτηκαν για την ‘πάρτη τους’. Καθυστερώντας το
κλατάρισμα λειτούργησαν αντίστροφα από το ρεύμα και αύξησαν την
τιμή του πετρελαίου και έτσι όλες οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας και
τα ‘ξεχασμένα’ υπόγεια αποθέματα πετρελαίου, πήραν αξία. Εκτός
όμως ότι, κερδοσκόπησαν οι ίδιοι με μια σύγχρονη (χρηματοοικονομι-
κή) τεξανή αποθεματοποίηση ωστόσο κατά την ροή των γεγονότων του
2008 παρέσυραν μαζί τους και την νέα τεχνολογία όταν, διάφορα φυτά
μποροὐσαν να μετατραπούν σε βιοκαύσιμα. Το ρύζι, το σιτάρι, η σόγια,
το καλαμπόκι πήραν αξία και η τιμή τους ανέβαινε, αλλά συγχρόνως
αφαιρούνταν από την διατροφική αλυσίδα. Παράλληλα αναδύονταν
επικίνδυνα και οι νέοι παντοδύναμοι οικονομικοί κολοσσοί, Κίνα,
Ινδία, Βραζιλία και Ρωσία.. Δεν τους συμφέρανε περισσότερο να συνε-
χίσουν και επιπλέον έφερναν την κοινωνική αναταραχή πρόωρα συνο-
δευόμενη μάλιστα πρώτα από πείνα. Τότε αντέστρεψαν τον τρόπο κλα-
ταρίσματος και προτίμησαν την πιο ήπια μορφή, δηλαδή να σπάσουν
την ‘φούσκα’ και να μειώσουν την τιμή του πετρελαίου. Αφού όμως
είχαν ήδη κερδοσκοπήσει. Ξαφνικά όλοι ανακάλυψαν την πραγματική
οικονομία και τον Κέϋνς. Έτσι οι επιπτώσεις του κλαταρίσματος μπο-
ρούν να είναι ελεγχόμενες από κάθε κράτος και η κρίση γίνεται έτσι
τεχνητή και διαρκείας. Τώρα τα ‘τοξικάομόλογα’ θα τ’ απορροφήσουν
οι εργαζόμενες μάζες. Η φτώχια θα μεγαλώσει και η ανελευθερία θα
κυριαρχήσει. Αλλοίμονο στους λαούς.
Έτσι το νέο πνεύμα παρέμβασης τόσο της νέας Κυβέρνησης του
ΠΑΣΟΚ, όσο και της Αγγλίας, στη δημοσιονομική πολιτική, θα είναι
πονοκέφαλος για το γαλλογερμανικό κέντρο της Ε.Ε. τα επόμενα χρό-
νια. Φάνηκαν οι δύο τάσεις όταν εμφανίσθηκαν στη συνάντηση των
G20 στο Λονδίνο στις 1.4.09. Η πρώτη με την πολιτική των Αμερικά-
νων οι οποίοι εγκατέλειψαν τις συντηρητικές κανονιστικές και εσω-
στρεφείς πολιτικές της αυτορύθμισης και της μη παρεμβατικότητας της
αγοράς του Μπούς. ᾽Ετσι στράφηκαν προς την δεύτερη με τις πολιτι-
κές της δημοσιονομικής παρέμβασης, του ελέγχου των φορολογικών
παραδείσων, της ανεργίας και της κυκλοφορίας του χρήματος, της
ανθρωποκεντρικής και εξωστρεφούς τάσης του Ομπάμα. Και αυτή η
δεύτερη του ευρωσκεπτικισμού μειονεκτεί στη γηραιά ήπειρο έναντι
EYΣT. KOYTΣEPH, ΣYΓKPOYΣH ΔYO KOΣMΩN ΣTA BAΛKANIA: 444 H MAKEΔONIA
της συντηρητικής πολιτικής της Ε.Ε, η οποία κύρια εκφράζεται εσω-
στρεφώς από το γαλλογερμανικό κέντρο, που πιστεύει στις μικρές
κανονιστικές παρεμβατικότητες στην αγορά και στην ασυδοσία των
φορολογικών παραδείσων.
Να δείτε ότι στο τέλος θα εμφανιστεί ξανά ο κρατισμός στη γηραιά
Ευρώπη και ας υποστηρίζουν όλοι ότι είναι κατά του ≪προστατευτι-
σμού≫. Κάτι παρόμοιο δήλωσε, τόσο ο Allan Greenspan, όσο και ο
γραμματέας του Αμερικάνικου θησαυροφυλακίου Larry Summer προ-
σφατα (Hobsbaw 2009:115). Το δε ΝΑΤΟ βρίσκεται σ´ ενα μεταβατικό
στάδιο ≪ανεύρεσης απειλής≫, για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του.,
ενώ η Ρωσία το 2010 θεωρεί την διεύρινσή του απειλή. Θα παραμείνει
μιά στρατιωτική συμμαχία με πολιτικούς στόχους ή μιά πολιτική συμ-
μαχία με περιορισμένους στρατιωτικούς στόχους; Μπορεί όμως να ορι-
σθεί και ως ≪Χωροφύλακας του Βορρά≫. Την πρώτη περίπτωση διαλα-
λούν οι υγιείς πολιτικές δυνάμεις και αυτό επιδιώχθηκε με την Προε-
δρία της Αθήνας στην συνάντηση των Υπουργών εξωτ. του ΟΑΣΕ την
13-12-09. Μάλιστα εκεί έγινε και συνάντηση του Υπ. Εξωτ. κ. Μιλοσό-
σκι με τον Υφ. Εξωτ. της Ελλαδας Δ.. Δρούτσα και τον Πρωθυπουργό
Γ. Παπανδρέου. Η δεύτερη περίπτωση χαράσεται από στρατιωτικά
κέντρα που επιδιώκουν τον έλεγχο των ασύμμετρων καταστάσεων,
μέσα από χειρουργικές επεμβάσεις.
Τελικά φαίνεται ότι η Δύση δε θέλει την Ελλάδα ελεύθερη, το δείχνει
με κάθε ευκαιρία… Δείτε σήμερα τα χάλια και την οικονομική επίθεση
που δέχεται το 2010 η Ελλάδα, ως το αλεξικέραυνο της Ευρώπης. Η
Δύση είναι παραδομένη πια στο ληστρικό αεριτζίδικο κεφάλαιο: πλή-
ρης κοινωνική αναρχία, πτώση του πολιτισμού, μηδενισμός του Ανθρώ-
που, κυνισμός, αμοραλισμός, κυνηγητό του κέρδους… Η Δύση με το
χρη ματολατρικό πνεύμα μόλυνε την Ελλάδα. Διαλύονται στην Ελλάδα
τα πάντα, για να υποδεχθούμε μια Ευρώπη που δεν υπήρχε παρά στη
φαντασία των διανοουμένων και το πορτοφόλι των επιτήδειων! Κι
αυτή την Ευρώπη-φάντασμα την πληρώνουμε σήμερα πανάκριβα! Είναι
οι απόγονοι των Σταυροφόρων που δεν ανέχθηκαν ποτέ Ελληνισμό
ακμαίο στην Ανατολή-κι έκαναν οτιδήποτε να μας γονατίσουν…Τα
σημερινά είναι συνέχεια των…χαδιών των σταυροφόρων του 1204!
Ωστόσο, μέσα στη δίνη της παγκόσμιας κρίσης ανακύπτει σήμερα το
2010, το εξής ερώτημα: Επιδιώκεται ένα ‘μετα-εθνικό’ σχέδιο για τα
Βαλκάνια, που θα έχει τη μορφή είτε μιας ομοσπονδιοποίησης περιφε-
ρειών με πρώτο βήμα ένα Ευρωβάλκαν νόμισμα είτε μιας συνομοσπον-
διοποίησης κρατών κάτω από έναν ισχυρό πολιτισμικό παράγοντα;
EYΣT. KOYTΣEPH, ΣYΓKPOYΣH ΔYO KOΣMΩN ΣTA BAΛKANIA: 488 H MAKEΔONIA
Η πρώτη περίπτωση συνδέεται με μια άμβλυνση των εθνικών αντιθέ-
σεων και ενίσχυσης της Περιφερειοποίησης μέσα στα ‘δυτικοευρωπαϊκά’
Βαλκάνια. Η δεύτερη περίπτωση συνδέεται με άμβλυνση πάλι των εθνι-
κών αντιθέσεων και ενίσχυσης του ανατολικού κοινοτισμού στα ‘νέο-
οθωμανικά’ Βαλκάνια Και η απάντηση είναι σχετικά απλή αρκεί να δει
κανείς πίσω, πως εξελίχθηκε ο καπιταλισμός στη Δύση και πως επηρέα-
σε την Ανατολή και ποιος είναι ο ρόλος αυτού του ενδιάμεσου χώρου
των Βαλκανίων μεταξύ Ανατολής και Δύσης, χθες και σήμερα.
Ο καπιταλισμός στη Δύση εξελίχθηκε μέσα από τις αλλαγές των σχέ-
σεων παραγωγής. Ο καπιταλιστής που τον 19ο αι. στηρίζεται στις καπι-
ταλιστικές δομές και στις ζώνες επιρροής σήμερα ονομάζεται επενδυτής
και στηρίζεται στη συσσώρευση κεφαλαίων. Την ίδια περίοδο η Ανα-
τολή επηρεασμένη από καιρό με τα διομολογήσεις, δέχεται ισχυρό
πλήγμα καταστροφής των κοινοτικών παραδοσιακών και αυτοκρατο-
ρικών δομών της που σταθεροποιείται μ’ ένα νέο-αποικιακό ρόλο ένα-
ντι της Δύσης. Αλλά η Δύση εξελίσσεται, όταν από τον ενδιάμεσο ρόλο
ενός διαχειριστή με τους εργαζόμενους που ονομαζόταν εργολάβος,
περνάμε στον manager και τους συνδικαλιστές. Οι πρώτοι πίσω από
τους επενδυτές και τη συσσώρευση κεφαλαίων, οι δεύτεροι πίσω από
το κράτος και το εμπόριο, με την εργασία να συμμετέχει με 45% στο
τελικό προϊόν. Έτσι θέλουν να επενδύσουν και οι δεύτεροι. Το μεγάλο
και το μικρό κεφάλαιο, θα λέγαμε. Έρχεται έτσι η πρώτη ενδο-καπιτα-
λιστική αντίθεση με τις ζώνες επιρροής, ο 1ος παγκόσμιος πόλεμος.
Παρά τις επιτυχίες του Τευλορικού και Φορντικού μοντέλου, των γραμ-
μών παραγωγής η κρίση υπερπαραγωγής του, φέρνει το κραχ του 1929.
Νέες όμως ενδο-καπιταλιστικές αντιθέσεις συγκρούονται το μεσοπόλε-
μο που οξύνονται και οδηγούν την Οικουμένη στον 2ο παγκόσμιο
πόλεμο, όπου ξεφτιλίζονται και οι αρχές του Διαφωτισμού και ανθρω-
πισμού, περί ισότητας, δημοκρατίας, ελευθερίας, με τον χιτλερισμό.
Παρά τις προσπάθειες των ευρωπαϊκών κρατών τα επόμενα χρόνια, η
ελεύθερη οικονομία ανοίγει το δρόμο ξανά προς τον κοινοτισμό όταν η
εργασία συμμετέχει μόνο στο 25% του τελικού προϊόντος (νοικιαζόμε-
νη) και ≪η κοινωνία των πολιτών≫ στα περιφερειακά κράτη μετατρέ-
πεται σιγά-σιγά σε ≪Μικρομεσαία Δημοκρατία≫ (κατανάλωση-επιδο-
τήσεις). Το ρόλο του μεσάζοντα σήμερα παίζουν τόσο, τα παπαγαλά-
κια των ΜΜΕ όσο και τα ημι-υπόδουλα στην παγκοσμιοποίηση κράτη,
μέσω των νοικιασμένων (rent a government) κυβερνήσεων των, πολλές
φορές. Άγονται και φέρονται από το μεγάλο και το μικρό κεφάλαιο
που βρίσκονται πάλι αντιμέτωπα, αλλά σε περίοδο υποκατανάλωσης,
με μια νέα ενδοκαπιταλιστική αντίθεση και κλιματική αλλαγή, σήμερα.
ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ 489
Το νεοσύστατο ελληνικό κράτος το 1821, δεν χάνει αμέσως τις κοι-
νοτικές δομές του και καπιταλιστικοποιείται πολύ βραδέως, συνεχίζον
τον νέο-αποικιακό ρόλο που χάνει ο πρώην βυζαντινός και αργότερα
οθωμανικός πόλος. Όμως η εθνική Κεμαλική Τουρκία αναβιώνει μέσα
από το Διαφωτισμό, περισσότερο από την Ελλάδα, αλλά και οι άλλες
βαλκανικές χώρες, με το ενδιάμεσο του κουμμουνισμού έγιναν περισσό-
τερο καπιταλιστικά κράτη, σήμερα. Η Ελλάδα παρά του ότι αναπτύ-
χθηκε ραγδαία μεταπολεμικά δεν είναι λίγες οι καρπαζιές που έφαγε
τόσο από τα εσωτερικά προβλήματα (εμφύλιος, δικτατορία) όσο και
από εξωτερικά (εξάρτηση, χρηματιστήριο). Αποτέλεσμα ο ‘μικρό . κουμ-
μουνισμό .’ τηςΕλλάδας με διόγκωση του Δημόσιου τομέα παράλληλα
με τον παρασιτισμό και τη διαφθορά ενώ μπορεί να τιθασεύσει την
ανεργία, εκμεταλλευόμενη βεβαίως και την ξένη εργασία, η έλλειψη
παραγωγής τριτογενοποιεί τη χώρα μόνο προς τις υπηρεσίες (τουρι-
σμός, ναυτιλία) και τη μείωση των εισαγωγών. Επίσης σχεδόν όλα τα
κράτη των Βαλκανίων τώρα στηρίζονται στη Δύση συν την Ελλάδα
αλλά ήδη έχουν χάσει τις δομές του κοινοτισμού τους σήμερα πλην ίσως
της Τουρκίας, η οποία επανέρχεται με το ‘νέο-οθωμανικό’ της σχέδιο και
το οποίο μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα με την υποκατανάλωση.
Η προσπάθεια για συνομοσπονδία κρατών στα Βαλκάνια ενώ απέ-
τυχε την περίοδο 1929-1933 επί Παπαναστασίου μπορεί να πετύχει για
μερικούς μ’ ένα ‘μετα-εθνικό’ σχέδιο που θα έχει τη μορφή μιας ομο-
σπονδιοποίησης περιφερειών με πρώτο βήμα ένα Ευροβάλκαν νόμισμα.
Αυτό μπορεί να γίνει, είτε με μια ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από
την ΟΝΕ έτσι ώστε και ο υποβιβασμό της να εξισορροπηθεί με τα άλλα
βαλκανικά κράτη, είτε με μια περιφερειοποίηση από το Γαλλογερμανι-
κό κέντρο των νότιων και βαλκανικών χωρών της Ε.Ε. Αυτό επιδιώκει
μακροπρόθεσμα η Γερμανία η οποία εισάγει από το παράθυρο στις
25.3.10, το ΔΝΤ. Άλλωστε η Ε.Ε και με το μηχανισμό στήριξης που
ψήφησε φαίνεται να λειτουργεί ως ‘χαλαρή συνομοσπονδία’ όταν πρό-
κειται για προστασία των μελών και αλληλεγγύη απέναντι τους, και ως
‘σφιχτή ομοσπονδία’ όταν πρόκειται να επιβάλει περιορισμούς και
αυστηρά μέτρα σε κάποιο από τα μέλη της. Έτσι στα Βαλκάνια το
ζήτημα τίθεται ποια χώρα είναι ποιο ισχυρή οικονομικά και πολιτισμι-
κά, η Ελλάδα ή Τουρκία με τους νέο-οθωμανούς και εκεί θα παιχθεί το
μέλλον.
Η διπολικότητα που επικρατούσε παγκόσμια, την περίοδο του
ψυχρού πολέμου, καταργήθηκε το 1990.
4/4/08
Appel général !
Appel général pour la constitution d’une
ORGANISATION A BUT NON LUCRATIF, D’ORIGINE hellénique internationale: COMMONPOLITEIA de réciprocité et de bienfaisance
L’action humaine, pourtant n’est pas déterminée de manière naturo-sociale, mais elle dépend du comportement de personnes libres et créatives, agissant dans le sens d’objectifs particuliers. Ce n’est pas la conscience des hommes qui détermine leur existence. Au contraire, c’est leur existence sociale qui détermine leur conscience. Mais si nous ne désirons pas agir maintenant, au moins restons fidèle à notre humanité. Les enfants, les jeunes et les personnes âgées sont aujourd’hui les plus touchés.
La soumission de la Démocratie aux marchés financiers (non pas leur convergence) se reflète aussi sur le langage politique et sur notre comportement envers les autres[1]. L’alternance (changement de personnes qui continuent à faire les mêmes choses) a remplacé l’action alternative (faire autre chose). Ceci à pour résultat la « privatisation » de nos relations sociales, au sens propre du terme, et l’éloignement de l’être humain de son prochain. C’est dans cet esprit que s’annonce la «fin du travail», avec l’apparition d’une «nouvelle société» fractionnant son ancienne unité et établissant un ‘désordre’ permanent. L’avenir, comme la politique, appartient aux jeunes et aux citoyens désintéressés, qui aiment leur pays.
Les petites sociétés de part le monde, à tord ou à raison, se renferment sur elles même et se laissent souvent aller au conservatisme. Elles hésitent devant les changements importants, elles font difficilement confiance aux nouveaux venus sur la scène politique, manquent souvent de confiance en elles-mêmes et se méfient de tout ce qui est nouveau. Elles désirent plutôt le dévouement envers des personnes qu’elles connaissent peu, même s’il est possible que celles-ci ne les satisfassent pas complètement, ou même pas du tout. Cet état de chose qui semble aujourd’hui provisoirement nécessaire, pourrait bientôt se caractériser par une absence de DEMOCRATIE, particulièrement quand certaines personnes, tombées du ciel, sont imposées. Sûrement, dans un avenir proche, ceci changera et le seul critère sera l’offre désintéressée de l’Homme, pour l’intérêt public. La création de la Commonpoliteia est un prétexte, l’ouverture d’une nouvelle période, un espoir… de changement. Elle offre au citoyen mondial la possibilité de se libérer de l’étanchéité de la vie citoyenne de son pays, le fait se sentir plus libre, moins lié par des choix présélectionnés, qui ont été faits pour lui, mais sans lui et qui pour la plupart ont peut-être apporté ce qu’ils pouvaient apporter, mais qui ne sont plus d’actualité. Une nouvelle perspective se dessine. Redéfinir la notion d’être humain et nos attentes en ce qui le concerne.
Face une mondialisation avancée (économique), au manque de liberté et à la dévalorisation du rôle de l’Homme et de la Démocratie, auxquels se trouvent confrontés les peuples et les Etats - Nations, et en vue des problèmes de survie qui commencent à se faire sentir, des problèmes de sécurité et de reconnaissance auxquels l’Homme devra faire face en conséquence de la crise économique et écologique à venir, des membres universitaires proposent la fondation d’un système de défense et de perspective, en réintroduisant dans la société, les valeurs humaines, dans le sens de la philanthropie.
L’hellénisme a quelques caractéristiques qui le valorise au niveau international, du fait de son énorme contribution en faveur du genre humain et de la Civilisation. Et puisqu’il a contribué une première fois au progrès de la Civilisation, il peut renouveler cette contribution. La nouvelle (communauté) Commonpoliteia de Réciprocité et de Bienfaisance, est une organisation à but non lucratif (COMMONPOLITEIA of mutuality and philanthropy). Elle se compose, dans chaque pays, de branches locales, d’organisations, de commonpoliteia, dans un but de réciprocité, de solidarité et de bienfaisance, entre leurs membres et envers la collectivité. Elle a le caractère d’un organisme socio-politique et environnemental, en tant que groupe de participation (réservoir), d’investigation, d’interrogation et de réflexion. En fait, il s’agit du redéploiement d’un système philanthropique, d’éducation, de survie, de sécurité et de promotion de la liberté de l’Homme, et de la Démocratie. Le mécanisme se remet en place de façon homogène à partir de la capital de l’hellénisme vers les autres Etats – Nations, comme cela s’est déjà produit dans le passé, avec l’expansion maritime de l’idéal grec.
La Communauté-Commonpoliteia de Réciprocité et de Bienfaisance entame une campagne d’incitation, de dialogue et d’action de participation des citoyens des Etats Nations pour la consolidation de la démocratie, de la liberté, et le retour de l’Homme citoyen du monde. Caractéristiques qui, pour le Grec, sont et seront son grand avantage, face au chaos de la ‘nouvelle société brutale’ à venir. SURPLUS D' AMOUR ET SOLIDARITE.
La Commonpoliteia de Réciprocité et de Bienfaisance, est un mouvement spontané de citoyens du monde, unis et habités par des préoccupations communes concernant notre planète. C’est une organisation à but non lucratif, qui s’inquiète des conséquences de la mondialisation dans les Etats Nations, de la dévalorisation de l’Homme, pour la liberté de la démocratie et pour les conséquences environnementales, les changements climatiques et autres phénomènes. La Commonpoliteia de Réciprocité et de Bienfaisance a pour ambition/but, une nouvelle transmission des principes hellénistiques grâce à la création d’organisations de citoyens, branches autonomes et indépendantes dans chaque pays du monde, fondées sur la solidarité et l’entraide parmi leurs membres, ainsi que sur l’action humanitaire pour secourir les citoyens en situation d’urgence. Tout cela peut prendre la forme d’une contribution technique, d’une aide à l’éducation, mais encore d’une aide politique, économique et surtout, prendre la forme d’une soutient moral dans le cadre d’un plan de formation. Ceci englobe aussi les bonnes relations entre les Etats Nations et la Grèce : accords – cohabitation et implication émotionnelle de la part des personnes concernées[2].
Cet esprit, de quête et d’investigation, existe depuis longtemps dans les milieux spirituels et intellectuels, particulièrement dans les universités. Il traduit l’indignation provoquée par les agissements actuels de la société mondiale et de la vie politique contemporaine. La Commonpoliteia de Réciprocité et de Bienfaisance veut exprimer ses nouvelles valeurs qui se base sur les notions de : liberté, participation démocratique, prospérité sociale, soutient mutuel, philanthropie et assistance, prévention - développement, durabilité de l’espace et des ressources naturelles et protection environnementale de la planète.
Eustache (Stathis) Koutseris, le fondateur de ‘La Commonpoliteia de Réciprocité et de Bienfaisance’[3]
[1] Celle-ci n’est pas la seule possibilité pour que s’arrête la divergence démocratie – marchés. Vous pouvez voter librement ce que vous voulez : blanc – ciel – vert – rose – rouge. Ceci n’a aucune influence, puisque votre avenir se décide ailleurs, en dehors de l’enceinte du parlement, sur les marchés. Ça c’est du réalisme !!!
[2] Dans l’Athènes Antique, on disait que , sans les Athéniens, il n’y a pas de Démocratie, il n’y a pas d’Athènes, il n’y a pas de Monde.
[3] Ingénieur agronome, Amanager, DEA, PhD. UNIVERSITE DE THESSALIE, Département d’ Aménagement & Développement Régional, Volos, Grèce. Τel: +3024210 88400, +306977400170, Email: commonpoliteia@gmail.com, koutseris@ yahoo.gr
26/3/08
Κάλεσμα !
ΓΕΝΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ
ΣΥΣΤΑΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΜΚΟ: ΚΟΙΝΟ-ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ και ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑΣ (Common-POLITEIA of Philanthropy and Mutuality)
ΣΥΣΤΑΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΜΚΟ: ΚΟΙΝΟ-ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ και ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑΣ (Common-POLITEIA of Philanthropy and Mutuality)
Η σημερινή απολιτική περίοδος που διανύει ο Άνθρωπος, δεν σχετίζεται μόνο με την εγκαθίδρυση μιας νέας παγκόσμιας τάξης, όπως συχνά μας αρέσει να λέμε αλλά, μ’ ένα χάος που γεννά απανθρωπιά, ανεντιμότητα, αγριότητα, ανελευθερία που δύσκολα θα ξεπεραστούν. Από τότε που η παγκόσμια κοινωνία απαλλάχτηκε από κάθε σύστημα ανθρώπινων αξιών και τις αντικατέστησε με τις αποκλειστικές απαιτήσεις υποταγής στους λεγόμενους νόμους της αγοράς και της αυτορύθμισης, ο Άνθρωπος κινδυνεύει να γίνει ξανά δούλος. Η υποβάθμιση της κοινωνικής σκέψης στα πιο ταπεινά αξιώματα της καθημερινής ζωής με τη μονόπλευρη μέριμνα για τη βραχυπρόθεσμη μεγιστοποίηση της οικονομικής κερδοφορίας, έχει ως αποτέλεσμα την παρεκτροπή του Ανθρώπου προς τη βαρβαρότητα. Η αγριότητα της μας επηρεάζει όλους και ζούμε πρακτικά μια ‘δημοκρατία χαμηλής έντασης’, έναν ‘κοινωνικό δαρβινισμό’. Πώς μπορεί να προστατευτεί ο απλός άνθρωπος?
Η ανθρώπινη δράση όμως, δεν είναι καθορισμένη φυσικο-κοινωνικά αλλά εξαρτάται από τη συμπεριφορά ελεύθερων και δημιουργικών ατόμων που δρουν για κάποιους σκοπούς. Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων που προσδιορίζει την ύπαρξή τους. Αντίθετα είναι η κοινωνική τους ύπαρξη που προσδιορίζει τη συνείδησή τους. Και αν δεν επιθυμούμε να δράσουμε τώρα, ας μην αποκλίνουμε τουλάχιστον από τον ανθρωπισμό μας. Τα παιδιά, οι νέοι και οι ηλικιωμένοι πλήττονται περισσότερο σήμερα. Η υποταγή της Δημοκρατίας στην αγορά (και όχι η σύγκλισή τους) αντανακλάται και στην πολιτική γλώσσα[1] και στη συμπεριφορά μας με τους άλλους. Η εναλλαγή (η αλλαγή προσώπων για να συνεχίσουν να κάνουν τα ίδια πράγματα) αντικατέστησε την εναλλακτική δράση (να κάνουμε άλλα πράγματα). Αποτέλεσμα, οι κοινωνικές μας σχέσεις ‘ιδιωτικοποιήθηκαν’ με την κλασσική έννοια και ξεμακραίνουν μεταξύ τους. Σ’ αυτό το πνεύμα, αναγγέλλεται το ‘τέλος της εργασίας’ με την εμφάνιση μιας ‘νέας κοινωνίας’, διασπώντας την μέχρι τώρα παλιά ενότητα της και εγκαθιστώντας μόνιμα την ‘αταξία’. Το μέλλον όπως στην πολιτική είναι για τους νέους και ανιδιοτελείς πολίτες που αγαπούν το τόπο τους.
Η μικρές παγκόσμιες κοινωνίες, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι εγκλωβισμένες και μετακυλούνται συχνά προς τον συντηρητισμό. Διστάζουν μπροστά στις μεγάλες αλλαγές, δεν εμπιστεύονται εύκολα νέα πρόσωπα στο πολιτικό σκηνικό και έτσι γίνονται ανασφαλείς και λίγο καχύποπτες απέναντι σε καθετί καινούργιο. Επιθυμούν ίσως την προσκόλληση σε πρόσωπα που, έστω και λίγο γνωρίζουν, παρόλο που πιθανόν να μη τους ικανοποιούν πλήρως ή καθόλου. Αυτό μπορεί σήμερα να φαίνεται προσωρινά αναγκαίο αλλά, μπορεί να μετατραπεί σε έλλειμμα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ιδιαίτερα όταν μάλιστα επιβάλλονται κάποια ουρανοκατέβατα πρόσωπα. Σίγουρα στο άμεσο μέλλον αυτό μπορεί ν’ αλλάξει και το κριτήριο να είναι η ανιδιοτελής προσφορά του Ανθρώπου στο ‘Δημόσιο συμφέρον’. Η Κοινο-Πολιτεία.Φ.Α. με τη σύσταση της δίνει μια αφορμή, το εναρκτήριο λάκτισμα μιας νέας περιόδου, μια ελπίδα ... για αυτή την αλλαγή. Προσφέρει στον παγκόσμιο πολίτη τη δυνατότητα ν’ απελευθερωθεί από τη στεγανοποίηση της πολιτικής ζωής της κάθε του χώρας, τον κάνει να νοιώθει πιο ελεύθερος και λιγότερο δεσμευμένος απέναντι σε προεπιλεγμένες επιλογές, που ‘έγιναν γι’ αυτόν χωρίς αυτόν’ και που πιθανότατα μερικές έδωσαν πολλά απ’ αυτά που μπορούσαν να δώσουν αλλά έχουν πλέον ξεπεραστεί. Ανοίγει μια νέα προοπτική. Να ορίσουμε ξανά τι σημαίνει και τι θέλουμε για τον Άνθρωπο.
Μπροστά σ’ αυτήν την προωθούμενη (οικονομική) παγκοσμιοποιημένη ανελευθερία και υποβάθμιση του ρόλου του Ανθρώπου και της Δημοκρατίας που αντιμετωπίζουν οι λαοί και τα κράτη-έθνη αλλά και εν όψει των διαφαινόμενων προβλημάτων επιβίωσης, ασφάλειας και αναγνώρισης που θα αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι από μια επερχόμενη οικονομική και περιβαλλοντική κρίση, πανεπιστημιακά στελέχη συστήνουν ένα μηχανισμό άμυνας και προοπτικής επανεισάγοντας στις κοινωνίες τις ανθρώπινες με την έννοια της φιλανθρωπίας, αξίες. Όχι τόσο να βοηθήσουν υλικά τους ανθρώπους αλλά ηθικά.
Ο ελληνισμός έχει κάποια χαρακτηριστικά που τον καταξιώνουν στο παγκόσμιο προσκήνιο, με την πελώρια προσφορά του στον άνθρωπο και στον πολιτισμό. Και αφού προσφέρθηκε μια φορά τούτο μπορεί και να επαναληφθεί. Η νεοσύστατη ΚΟΙΝΟ-ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ και ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑΣ, (Κοινο-Πολιτεία.Φ.Α.), αποτελεί μια νέα διεθνή ελληνικής προέλευσης ΜΚΟ. Συνίσταται από μια Διεθνή συνένωση τοπικών σε κάθε κράτος θυγατρικών οργανώσεων-Πολιτειών της Κοινο-πολιτείας με σκοπό την αμοιβαιότητα, αλληλεγγύη και φιλανθρωπία μεταξύ των μελών της αλλά και των συνανθρώπων της έχοντας το χαρακτήρα ενός Kοινωνικο-πολιτικού και Περιβαλλοντικού Φορέα ως ένας Συμμετοχικός Όμιλος (δεξαμενή) Αναζήτησης, Προβληματισμού και Σκέψης. Στην ουσία επρόκειτο για μια υπέρβαση προς τα έξω μιας επανάληψης ενός συστήματος φιλανθρωπίας, εκπαίδευσης, επιβίωσης, ασφάλειας στη ζωή και προώθησης της ελευθερίας του Ανθρώπου και της Δημοκρατίας που η διάρθρωση της αναπαράγεται ομοιογενώς από τη μητρόπολη του ελληνισμού προς τα υπόλοιπα κράτη-έθνη όπως συνέβη και παλαιότερα ως συνέχεια των υπερβάσεων επέκτασης στη θάλασσα του ιδεώδους του Έλληνα.
Η ελληνικής προέλευσης διεθνής ‘Κοινο-Πολιτεία.Φ.Α’ ξεκινά εκστρατεία παραίνεσης, διαλόγου και συμμετοχικής δράσης των Πολιτών των εθνών-κρατών για εδραίωση της Δημοκρατίας, και της Ελευθερίας και την επιστροφή του Ανθρώπου πολίτη του Κόσμου. Ιδιότητες που για τον Έλληνα είναι και θα είναι το μεγάλο του πλεονέκτημα, απέναντι στο χάος της επερχόμενης ‘ζωώδους νέας κοινωνίας’. ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ.
Η Κοινο-Πολιτεία.Φ.Α. ευρισκόμενη κοντά στον Άνθρωπο, είναι ένα αυθόρμητο κίνημα πολιτών του Κόσμου, τους όποιους ενώνει και παρακινεί ένας κοινός προβληματισμός για το μέλλον του Πλανήτη. Είναι μια Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση (ΜΚΟ) που ανησυχεί για τις επιπτώσεις της Παγκοσμιοποίησης στα έθνη-κράτη, για την υποβάθμιση του Ανθρώπου, της ελευθερίας της δημοκρατίας και για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των κλιματικών αλλαγών και άλλων φαινομένων.
Η Κοινο-Πολιτεία.Φ.Α. επιδιώκει ως σκοπό την αναμετάδοση των βασικών αρχών του πνεύματος του ελληνισμού με μηχανισμό τη σύσταση θυγατρικών αυτόνομων και ανεξάρτητων Πολιτειών-οργανώσεων σε κάθε χώρα του Κόσμου που θα βασίζονται στην πράξη στην αλληλέγγυα και αμοιβαία αλληλοβοήθεια μελών των και στην φιλανθρωπία των ανθρώπων που την περιβάλλουν. Τούτο μπορεί να συντελεσθεί πρώτα τόσο με τη μορφή τεχνικής βοήθειας, εκπαίδευσης όσο και με τη μορφή πολιτικής, οικονομικής και προπάντων ηθικής υποστήριξης μέσα στα πλαίσια ενός επιμορφωτικού πλαισίου και των διακρατικών σχέσεων μεταξύ της Ελλάδας και των κρατών-εθνών και που σημαίνει σύμβαση, συμβίωση, συναποδοχή, συνύπαρξη και συναισθηματική συμμετοχή των ανθρώπων που αφορά[2].
Το παραπάνω πνεύμα αναζήτησης προυπήρχε και προυπάρχει από καιρό στο χώρο τον πνευματικό, το χώρο των διανοουμένων και ιδιαίτερα στα Πανεπιστήμια, ως εκδήλωση αγανάκτησης απέναντι στα σύγχρονα δρώμενα της παγκόσμιας κοινωνίας και της σύγχρονης πολιτικής ζωής, αλλά δεν εκφραζόταν. Η Κοινο-Πολιτεία.Φ.Α. προσπαθεί να εκφρασθεί με τις νέες γενικές και ειδικές αρχές της που βασίζονται στις έννοιες: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ – ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΑΛΛΗΛΟΫΠΟΣΤΗΡΙΞΗ, ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΙΑ, ΠΡΟΛΗΨΗ – ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΧΩΡΟΑΕΙΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ.
Ο ιδρυτής της Κοινο-Πολιτείας.Φ.Α. Ευστάθιος Κουτσερής[3]
[1] Αυτή όμως δεν είναι η μόνη πιθανότητα για να πάψει η απόκλιση δημοκρατίας – αγοράς. Μπορείτε να ψηφίζετε ελεύθερα ότι θέλετε: λευκό, γαλάζιο, πράσινο, ροζ ή κόκκινο. Αυτό δεν έχει καμία επίδραση, γιατί η τύχη σας αποφασίζετε αλλού, έξω απ’ τον περίβολο του κοινοβουλίου, στην αγορά. Αυτό θα πει ρεαλισμός!!!
[2] Στην αρχαία Πολιτεία των Αθηνών λεγόταν ότι, αν φύγουν οι Αθηναίοι από τη συμμετοχή δεν υπάρχει Δημοκρατία, δεν υπάρχει Αθήνα. Δεν υπάρχει Κόσμος.
[3] Γεωπόνος, Χωροτάκτης Περιβάλλοντος, DEA, PhD. Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Τμ. ΜΧΠ και ΠΑ. Βόλος. Τηλ. +302421088400 και +306977400170, Email: commonpoliteia@gmail.com, koutseris@ yahoo.gr.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
